Ticaret & Sanayi Brothers

Mersin, çok odaklı bir ekonomik yapının sahibi bir kent.
Bu çokluk aslında bir zenginliği işaret ediyor.
Fakat uzun yıllardır bunu zenginliğe ya da avantaja çevirmeyen unsur ise diplomasi fakirliği.
Diplomaside yaşanan bu fakirlik de , Mersin’in yıllardır özlemini çektiği ve bir türlü beceremediği lobiciliğin temel sorunu hatta nedeni.
Enstrümanlar tamam, sanatçılar tamam ama ortaya çıkan bir bestenin olmayışı da bundan.
İşte önümüzde bestelenmeyi bekleyen bir eser daha var.
Ama şimdiden her enstrümandan faklı sesler çıkmaya başladı.
Önemli bir sanayici grubu sanayi sektörünün artık Ticaret ve Sanayi Odası çatısı altındaki misyonunu tamamladığını ve ayrı bir eve çıkması gerektiğini savunuyor, istiyor.
Mevcut yapı ise “bu ev hepimize yeter”, “ne güzel yaşıyorduk işte”, “bir dediğinizi iki mi ettik?”, “hem siz ayrı bir eve çıkacak kadar kalabalık değilsiniz” ve “ne gerek var buna” havasında.
Anlayacağınız evlat reşit olmuş. kendi ayakları üstünde durmak istiyor, ama ebeveynler bu çocuklar ne yer ne içer gelenekselliğinde.

Neyse teşbihi bir tarafa bırakalım.
Bir kaç haftadır bu konuyu taraflarıyla irdeliyor , yorumluyor ve araştırıyorum.
Mersin uzun süredir sanayi sektörünün geliştiği ve serpildiği bir kent. Mevcut siyasi erk Mersin’i her ne kadar üvey evlat gibi görse de sanayiciler kentte ciddi hamleler yaptı. Bu sanayi yapılanması bir odanın kurulması için de imza yeter sayısını toplayacak güce de sahip.
Sanayicilerin kendi odalarını kurma talebi, bir bölünme olarak iş dünyasının önüne koyuluyor.
Kendi yolunu seçme değil, bir bölünme.
Ayrıca buna bölünme olarak bakanların kafasında, sanayi odasının kurulmasına yönelik hamle yapan iş insanlarının samimi olmadığı ve kendilerine bir koltuk arayışında olduğu kanısı da uyanmış.
Yani bölünme ve koltuk arayışı mevcut iradenin elindeki en büyük koz,materyal.
Bu algı düne kadar bu işe sıcak bakan ama şimdilik rengini belli etmek istemeyenlerin de kafasını karıştırmıştı üstelik.
Ta ki TOBB Başkanı Rıfat Hisarcıklıoğlu’nun Mersin ziyaretine kadar.
Hisarcıklıoğlu’nun Ticaret ve Sanayi Odası ziyaretinde bu önemli gündeme ilişkin sarf ettiği sözler bir anda sanayicilerin önünü açtı.
“1000 imza toplanırsa ben yasaların önünde duramam” diyen Hisarcıklıoğlu’nun ardından bu gündem legalleşti, sanayiciler vites yükseltti ve imza sürecine hız verdi.

Ayrıca bu yapılanmanın başını çeken iş İnsanı Mahmut Arslan’ın ve çevresindeki birkaç iş insanının koltuk arayışı konusunda oluşturulan algı Hisarcıklıoğlu’nun açıklamasından sonra bir anda dağıldı.
TOBB Başkanının açıklamasından önce ve sonra konuştuğum STK liderlerinde de bu rahatlığı hissettim açıkçası.

Ve bu sancılı süreç içerisinde konuştuğum yine bazı STK liderleri konunun konfor ve koltuk terimlerinden uzaklaşması gerektiğini de söylüyordu ve haklılardı.
30 bin kişilik bir odanın sadece yüzde 4’üne tekamül eden sanayicilerin evden ayrılması ilk bakışta sayısal yönden çok büyük bir kayıp olarak görülmese de nitelik ve mali olarak mevcut yapıyı ürkütmüş olabilir.
Hal böyle olunca mevcut yapının konforunun bozulacağı gerçeğini masaya koyduğumuzda “istemezük” seslerinin yüksek çıkması da normal.
Peki ne yapılmalı?
Lobisizlikten ve kötü diplomasiden dolayı yatırım ve hizmetlerden yeterince payını alamamış bir Mersin için bu kavga ne kadar rasyonel?
İş dünyasının öncelikle bunu kendisine sorması lazım.
Ticaret ve Sanayi Odası seçimlerindeki kavgalar dün gibi aklımızdayken, yeni bir kavga alanının yaratılması emin olun kimsenin işine yaramayacak.
Ortada bir demokratik talep ,ya da bir temsil hakki varsa önünü açmak da fayda var.
Yeniden söylüyorum, bir çok büyükşehirde örneği olan, ticaret ve sanayi odalarının birbirinden ayrılması bölünme,ayrışma ve benzeri terimlerle değil , dezavantaj ya da avantaj çizgisinde değerlendirilmeli, masaya yatırılmalı.
Ancak böyle doğru sonuca ulaşılabilir.
Yıllarca Adana ve Antalya’nın yerleşik sosyo ekonomik kültürlerinin arasına sıkışmış ve kabuğunu kıramamış bir geçiş kenti olan Mersin’in doğruları doğuracak diplomasiye herkesten çok ihtiyacı var.